KUNSTENAAR GERARD FIERET

EERSTE KEER DAT IK  DE NAAM GERARD FIERET HOORDE, WAS TIJDENS MIJN KENNISMAKING MET EEN "POPPENSPELER" KUNSTENAAR VAN HAAGSE KUNSTKRING TIJDENS DE OPNAME VAN DIT FILMPJE

Hans: Een opvallend beeld vond ik toen ik in een filmpje zag hoe hij de trap naar boven opgedragen werd als een erelid van de Haagse Kunstkring en toen een hele wc-rol als zijn zakdoek gebruikte

Hans: Ook vind ik deze afbeelding met in zijn hand een echte "Albert Heijn plastic tas" in zijn hand, bijzonder. Ik maakte er  een photodrawing van..

Hans: tijdens het filmpje waar zijn gezicht duidelijk naar voren kwam en ik eindelijk goed de klank van zijn stem kon horen, maakte ik verschillende foto's waarvan ik dit portret had uit willen kiezen om een Photodrawing van te gaan maken.

Fieret krijgt plekje voor zichzelf en duiven 

Arne Leffring (volkskrant) 21 februari 1997
De kunstenaar moest weg, maar kreeg wel de steun van het 'Actiecomité Gerard Fieret'. Daarin zaten bekende mensen als Wieteke van Dort, Helga Ruebsamen, Paul van Vliet en Rudi Fuchs, want ook de artistieke wereld vond dat Den Haag de winnaar van de Pieter Ouborg-prijs 1992 niet op straat kon zetten. Om geld voor alternatieve huisvesting bij elkaar te krijgen werd een benefiet-tentoonstelling georganiseerd.

Maanden gingen voorbij zonder een woord van de gemeente. Tot een week of twee geleden. Wethouder P. Noordanus van Ruimtelijke Ordening liet zich toen ontvallen dat Fieret een bouwvergunning zou krijgen voor alternatieve behuizing.

Die vergunning is inmiddels verleend. Maar niet door de gemeente Den Haag. 'Uit humaan belang' mag Fieret van de gemeente Wassenaar binnen haar grenzen wonen, op een hectarengroot landgoed van een particulier. Bovendien past Fierets onderkomen 'in de agrarische bestemming van het gebied'. In Wassenaar krijgen kunstenaar enen duiven samen een eigen plek tussen de lama's die daar al jaren rondlopen. Voor Fieret zelf was dat een voorwaarde: hij wilde zijn gevleugelde vrienden in een ruime volière. Een kooi van zes vierkante meter in het openbare park Overvoorde in Rijswijk zou voor zijn vogels niet toereikend zijn geweest. 'Dan zouden die lieverds worden doodgedrukt.'

De laatste bohémien Stefan Kuiper, Volkskrant, 2 mei 2008
Met zijn gruizige vrouwenportretten tartte de Haagse kunstenaar Gerard Fieret eind jaren zestig alle fotografische conventies. Nu breekt hij internationaal door. Vierde deel in een serie over toonaangevende Nederlandse fotografen. Fotograaf Gerard Fieret (1924) bewoont een bescheiden kamer in het Van Limburg Stirum Huis, een verzorgingstehuis in de stationsbuurt van Den Haag, de stad die hij tijdens zijn leven zelden heeft verlaten.

Het zes verdiepingen tellende gebouw is rond een binnenplaats gebouwd. De balkons hebben uitzicht op zware tuintafels, stoelen en geparkeerde auto’s. Binnen heerst een centraal verwarmde tropische hitte.

De kunstenaar staat bij de deur van zijn kamer, wilde baard en Afghaanse muts, leunend op zijn rollator. Hij is op weg naar buiten, hij had ons pas een dag later verwacht. Hij verontschuldigt zich voor zijn geheugen en ontvangt het bezoek vriendelijk. Een bed, een kast, een rommelige tafel, een verschoten reproductie van Constable aan de muur, de televisie staat aan.

Verpleegsters van het verzorgingstehuis komen binnen en vragen of meneer Fieret iets wil drinken. Hij wijst naar zijn gasten. Zelf wil hij niets.

‘Ik ben honderd procent invalide’, beschrijft Fieret zijn situatie.

‘Mijn geheugen is helemaal nul komma nul.’

Omdat hij nauwelijks meer kan lopen, woont hij in een verzorgingstehuis, maar hoe hij daar terecht is gekomen, kan hij zich niet meer herinneren.

De mededeling over zijn geheugen blijkt weinig betrouwbaar.

‘Ik ben natuurlijk ook een mystificator’, zal hij even later zeggen. ‘Maar een met humor.’

Een mystificator is Gerardus Petrus Fieret zonder twijfel: zijn verleden is in nevelen gehuld. Het enige harde feit dat we hebben, is dat hij geboren is op 19 januari 1924 in Den Haag.

Waarschijnlijk heeft hij korte perioden vlak voor en vlak na de Tweede Wereldoorlog les gehad op de Koninklijke Academie.

Laat jaren dertig zou hij een assistent zijn geweest bij Martinus Nijhoff Uitgevers.

Succesvoller was hij na de oorlog als handelaar in etnografica.

Volgens de overlevering kocht hij zijn eerste camera, een tweedehands Praktiflex, aan het eind van de jaren vijftig en heeft hij even voor het Nederlands Danstheater gewerkt als theaterfotograaf.

Toen Fieret in de vroege jaren zestig regelmatig in het Haagse etablissement De Posthoorn kwam, was hij vooral bekend als tekenaar. Fotograaf Jacques Meijer (1934), die twee korte films over Fieret zou maken, herinnert zich hem als een ‘kleurrijke’ maar ‘moeilijke’ figuur.

Jacques Meijer: ‘Hij kon overdreven charmant zijn, cadeautjes meebrengen voor mijn vrouw, maar in het café werd hij ongeremd, ging hij mensen beledigen, dat eindigde vaak in vechtpartijen.

Uit veiligheids- overwegingen nodigde ik hem nooit thuis uit.

We spraken altijd af bij hem op het atelier of in het café.’ Ook Wieteke van Dort (1943), die in de jaren zeventig met Fieret bevriend raakte en hem hielp bij het publiceren van zijn gedichten, brengt Fierets tweeslachtige, bijna schizofrene karakter ter sprake: ‘Gerard kon bijzonder aimabel zijn.

Hij gaf veel tekeningen en zelfs een enkele keer foto’s weg.

Maar dan opeens sloeg zijn stemming om en werd hij achterdochtig. Hij kreeg af en toe een woedeaanval. Zelf noemde hij dat zijn “demonen”.’ Fierets grillige karakter maakte langdurige vriendschappen praktisch onmogelijk.

Meijer: ‘Overal waar hij kwam, wilde de omgeving hem uiteindelijk weg hebben. Hij heeft altijd in de ruziesfeer gezeten.

Toen ik mijn films over hem maakte, werden door buurtgenoten van Fieret de banden van mijn auto lek geprikt.’ Rond 1965 begon Gerard Fieret autonome foto’s te maken.

Zijn Russische Zenit-E, een eenvoudige kleinbeeldcamera, nam hij overal mee naartoe. Met verwondering, bewondering en een verfrissend gevoel voor humor legde hij zijn omgeving vast: zijn kelderkamer/atelier, de straat, kinderen, duiven, auto’s, zijn dove kat, en vrouwen, vooral vrouwen.

Als een voyeur met toestemming wist hij van elke vrouw een speelse en spontane verschijning te maken.

Fieret fotografeerde met de blik van een geliefde, hij erotiseerde zijn modellen zonder ze te exploiteren en ving een tedere ongedwongenheid in de poses die de vrouwen zelf hadden aangenomen. Vrouwen die voor hem wilden poseren, zocht hij op straat, op de redactie van Fototribune, maar ook op de vestiging van secretaresseopleiding Schoevers tegenover het Gemeentemuseum Den Haag.      Jacques Meijer: ‘Hij kwam vooral graag op de redactie van Fototribune als ik er niet was; dan probeerde hij de dames die daar werkten over te halen om mee te gaan naar zijn fotostudio.

Verder is het voor mij altijd een raadsel gebleven waar hij die modellen vandaan haalde. Sommigen zeggen dat hij ze bij een school oppikte, anderen menen dat er veel prostituees tussen zaten, en vrouwen die even in een labiele periode van hun leven verkeerden, anders doe je zoiets niet.’Portretfotograaf Koos Breukel (1962) verwondert zich over de tientallen, zo niet honderden vrouwen die zich gaven voor Fierets lens. Koos Breukel: ‘Ik heb nooit begrepen hoe het dat soort mannen lukt om vrouwen mee hun rovershut in te slepen. Wanneer ik vroeger een meisje vroeg om mee te gaan naar mijn studio, kreeg ik een handtas naar mijn hoofd. Wellicht lukte het hem juist omdat hij zo’n merkwaardige figuur was. Hij viel natuurlijk in de categorie “spannende man”.’ Dat zoveel modellen zonder problemen voor Fieret uit de kleren gingen, had ook te maken met de tijdsgeest. Zangeres en vroeger (gekleed) model van Fieret, Soesja Citroen (1948): ‘We hebben het hier over de jaren zestig en zeventig. Naakt was toen helemaal niet zo’n issue. Naakt was natuurlijk.’ De naakt-portretten van Fieret luidden een nieuwe fase in de portretfotografie in, meent schilder Sipke Huismans(1938), kennis van Fieret. Sipke Huismans: ‘Die ongedwongen-heid, die geilheid – dat zag je in de fotografie van de voorgaande decennia niet.’ Fieret bewoonde in die tijd een kelder in Den Haag die tegelijk leefruimte, studio en donkere kamer was. Hij drukte al zijn foto’s zelf af. Bij fotozaken vroeg hij om resten fotopapier en ontwikkelchemicaliën. Stromend water had hij niet, hij spoelde zijn afdrukken buiten of in het badhuis. Volgens Jacques Meijer was Fierets werkwijze weinig zelfbewust: ‘Gerard beschikte niet over de techniek, het temperament en de middelen om het volgens het boekje te doen. Hij smeet zijn film uit een camera met een slechte lens in te hete of te koude ontwikkelaar, en gooide het dan voor onbepaalde tijd in de fixeer. Je kon hem niet vragen: maak eens een foto zónder grove korrel.’ Zonder acht te slaan op fotografische conventies gaf Fieret zijn beelden vorm.

Overbelichting, onderbelichting, harde contrasten, onscherpte, abrupte afsnijdingen: een foto kon bij Fieret kreukels, vlekken of krassen vertonen, scheuren zelfs, beschimmelde of anderszins beschadigde negatieven zorgden voor onvoorspelbare effecten.

Sipke Huismans: Hij tartte de wetten van de fotografie, zette de techniek naar zijn hand. Soms heeft dat wel iets weg van Anton Heijboer.’ Fotograaf en docent aan de Rietveld Academie Paul Kooiker (1964): ‘Fieret heeft het medium fotografie opgerekt. Hij gebruikte de foto om iets eigens te maken. Daar was hij heel bewust mee bezig.

Alleen dacht hij niet in termen van een goede of een slechte afdruk, hij dacht in tinten.’ Die werkwijze viel niet bij iedereen in de smaak. Het waren de hoogtijdagen van de sociale, documentaire fotografie en van de fotobonden met hun technisch uitstekende fotografen. Fotografen als Nico Jesse en Ed van Wijk stonden een fotografie voor die artistiek en inhoudelijk mijlen ver verwijderd was van Fierets ‘grafische experimenten’.

Jacques Meijer: ‘Men vond de foto’s van Fieret vuig en vies. Toen ik hem in 1967 in het blad Fototribune zijn eerste publicatie bezorgde, was er één medewerker die dreigde op te stappen als we nog eens foto’s van Fieret zouden afdrukken, en na verschijning van het nummer waren er veel opzeggingen door abonnees.’ Exemplarisch was ook het ‘redaktioneel’ commentaar dat een juichende bespreking van Fierets tentoonstelling in het Van Abbe Museum in het tijdschrift Foto (oktober, 1977) vergezelde.

‘We plaatsen dit alleen’, schreef redacteur Wim Broekman over het betreffende artikel, ‘omdat Fieret een fenomeen is dat in een gerenommeerd museum aandacht krijgt.’ Artistieke kwaliteiten kon het tijdschrift echter niet ontdekken in Fierets werk: ‘We missen er het subtiele, geestige en spirituele in. (…) Het is merendeel uiterst plat en banaal.’ Paul Kooiker meent dat sommige mensen nog steeds niet begrijpen waar Fieret mee bezig was: ‘

Ik begin het nieuwe studiejaar altijd met een college over Fieret. De meeste studenten hebben dan zoiets van: kan dit? Mag dit?’ Slechts een kleine kring van fotografieliefhebbers wist in de jaren zestig en zeventig Fierets werk wél op waarde te  schatten. Naar aanleiding van de publicatie in Fototribune kocht de Leidse hoogleraar Henri van der Waal foto’s van Fieret aan voor het Leids prentenkabinet en in 1971 wijdde het Haags Gemeentemuseum een tentoonstelling aan Fierets werk. Met die eerste blijken van erkenning nam Fierets paranoïde inslag toe. Hij overdekte zijn foto’s met handtekeningen en paarse stempels:

FOTO EN COPYRIGHT BY G.P. FIERET POSTBOX 117 2501 CC THE HAGUE TEL. 070-293904.

Ook begon hij collega’s te beschuldigen van roof. Wieteke van Dort: ‘Het moeilijkst aan de vriendschap met Gerard vond ik de volstrekt irrelevante beschuldigingen van diefstal. Dan belde hij wekenlang of ik de gele dummie met gedichten wilde teruggeven die ik uiteraard niet bezat.

Even later belde hij dan weer dat hij de gele dummie had gevonden, maar of ik de zwarte dummie wilde teruggeven.’ In het Van Limburg Stirum Huis blijkt Fieret nog niet genezen van zijn beschuldigingsdrang. Hij vervloekt de fotograaf Sanne Sannes (1937-67), ‘de eerste grote dief’, en vertelt het verhaal over een jonge vrouw die hem eens opzocht bij zijn huis en atelier en plotseling was verdwenen met een koffer met ‘tienduizenden negatieven’. Ook raadt hij zijn bezoek verscheidene malen een boek aan van de Amerikaan Robert Darnton, getiteld De literaire onderwereld van het Ancien Régime, over de praktijk van literaire diefstal in de achttiende eeuw. Om zijn verdenkingen kracht bij te zetten citeert hij op sonore toon de bijbel: ‘Vervloekt hij die een mens vertrouwt.’ Navraag leert dat Fieret zijn foto’s heeft weggegeven aan particulieren en musea.

Soesja Citroen: ‘Ik heb wel meegemaakt dat hij werk willekeurig aan mensen uitdeelde: “Kijk. Hier. Een foto van mijn kat.”

 Jacques Meijer: ‘Iedereen die je spreekt heeft op dit punt moeilijkheden met Gerard gekregen. Die beschuldigingen slaan helemaal nergens op. Hij stuurde op een gegeven moment zelfs brieven naar de minister van Cultuur dat Henri van der Waal, toch een van de eerste voorvechters van zijn werk, hem belazerd had.’

Rond 1977 stopte Fieret met fotograferen.

Hij ging tekeningen op bierviltjes maken, gedichten schrijven die af en toe werden uitgegeven, en voerde op veertien vaste plekken de duiven van Den Haag. De redenen voor zijn afscheid van de fotografie zijn vaag. Meijer: ‘Misschien had het ermee te maken dat hij geen donkere kamer meer had.

Of misschien kwam het doordat hij steeds morsiger werd. Dat vrouwen zich voor hem uitkleedden, dat hield toen natuurlijk snel op.’ Nu beleeft Fieret zijn mondiale doorbraak. New Yorkse galeries als Deborah Bell en Gitterman Gallery verkopen zijn werk voor prijzen die oplopen tot vijftienduizend dollar. Gerenommeerde tijdschriften als Art+Auction en Eyemazing besteden aandacht aan zijn werk. In Nederland biedt HUP Gallery foto’s van hem aan voor prijzen die pieken bij een kleine tienduizend euro. Financieel merkt de kunstenaar weinig van dit succes. Geen van de galeries die zijn werk verkopen, heeft een contract met Fieret. De foto’s in hun catalogi zijn al lang niet meer zijn eigendom. Waarschijnlijk kan het Fieret weinig schelen: hij geeft niet om luxe – in zijn vorige woning sliep hij in een stoel. Paul Kooiker: ‘Hij was voorbestemd om te eindigen zoals hij geëindigd is. Talloze mensen hebben geprobeerd zich over hem te ontfermen. Hij houdt zijn isolement zelf in stand.’
Veel erger vindt Fieret het dat hij zo slecht ter been is, dat hij zijn duiven niet meer kan voeren en geen kunst meer kan maken. Naast zijn bed bewaart hij een van zijn tekeningen. Op de vraag of hij er nog meer heeft gemaakt, opent hij een map met tekeningen die hij uitspreidt over de vloer. We zien een kip, een slang, vrouwenfiguren. ‘Kunst’, zegt Fieret, mogen we dit niet noemen. Het zijn slechts ‘krabbeltjes’. De laatste bohémien is definitief gestopt met werken.

Haagse duiven treuren om Gerard Fieret 11 juni 2008 door PhotoQ door P. van der Eijk (geschreven voor Den Haag Centraal)
De vrije vogel is gekooid: Gerard Fieret, Haags straatfiguur, kunstenaar, duivenvriend, is in een verzorgingstehuis opgenomen. Zijn lichamelijke toestand is de laatste maanden zo verslechterd dat het niet meer verantwoord werd geacht hem in zijn eentje in zijn caravan op het landgoed Duinzigt te laten wonen. Na een onderzoek in het ziekenhuis werd opname in een tehuis nodig geoordeeld. Het zijn vooral zijn benen die hem parten spelen. Ondanks die ongemakken zag hij tot verbazing van velen tot voor kort nog kans met zijn 84 jaar elke dag bij weer en geen weer op zijn zware fiets, volgeladen met zakken en emmers graan, naar de Haagse binnenstad te rijden om zijn duiven te voeren. Hij en zijn duiven, ontmoetten elkaar in de namiddag jarenlang op een tiental vaste plekken, een ritueel zowel voor Gerard, voor de vogels als voor de Hagenaars die hem door de stad zagen rondrijden. Vroeger speelde hij op straat op zijn panfluit om de opbrengst daarvan in duivenvoer om te zetten. Hij vond het geen enkel bezwaar zelf sober te leven en zijn aow-uitkering te besteden aan de duiven. Het had iets navrants hem als een ontheemde te zien rondscharrelen terwijl op hetzelfde ogenblik in het chique veilinghuis Sotheby zijn foto’s voor meer dan duizend euro per stuk werden geveild.

Want Gerard Fieret mag dan in geen jaren meer een camera hebben aangeraakt, zijn vroegere werk wordt door kenners hoog aangeslagen. Het is dan ook zeer gewild bij collectioneurs. 

De laatste jaren nog werden hem regelmatig exposities gegund, in het Fotomuseum Den Haag maar ook elders.

Tot in de Verenigde Staten toe hangt werk van hem in een galerie. Behalve fotograaf was Gerard ook tekenaar en schilder. Vele Hagenaars zijn in het bezit van zijn met snelle handvervaardigde karikaturale portretjes en tekeningen, gemaakt op bierviltjes. Hij, als ‘dubbelkunstenaar’, beroemde zich erop nooit te gaan slapen alvorens een gedicht te hebben gemaakt, een productie die is neergelegd in een aantal bundels. Dankzij vooral Wieteke van Dort, die Fieret lang in zijn niet altijd gemakkelijk bestaan heeft gesteund, zijn er ook cd’s uitgebracht waarop hij zelf zijn gedichten voordraagt, In 1992 werd deze poète maudit door de gemeente Den Haag onderscheiden met de Ouborgprijs, groot tienduizend gulden, een extraatje waar hij, en zijn duiven wel raad mee wisten.

Zijn fotowerk werd door de jury, onder wie Rudi Fuchs, omschreven als ‘eigenzinnig en zonder enige behaagzucht’. De opnamen lijken geheel parallel te lopen met zijn dagelijkse leven en laten zich door zijn manier van kijken lezen als ‘visuele gedichten’, zo heette het jaren nadat de foto’s gemaakt waren. Zijn excentrieke verschijning en zijn werk waren aanleiding genoeg voor de cineast Jacques Meijer met een tussenruimte van tientallen jaren twee films van hem te maken. Enkele weken geleden werden deze nog onder grote belangstelling in Foam in Amsterdam vertoond. Bij de laatste presentatie van een van zijn dichtbundels twee jaar geleden leverde dat een prachtig beeld op: Gerard, met zijn muts op en grote baard ogend als een kabouter midden in moderne, strakke boekhandel Buddenbrooks aan het Noordeinde. Ze zullen hem missen, en op hem wachten, op deze karakteristieke figuur; niet alleen de duiven, maar alle Hagenaars die weleens op straat komen. “Ik wil het allemaal hebben. Mislukte foto’s bestaan niet.” - G.P. Fieret

Ter gelegenheid tentoonstelling in Fotomuseum in 2017 

Er is vrijwel geen oeuvre zo eigenzinnig en merkwaardig als dat van Gerard Petrus Fieret (1924-2009). Deze markante fotograaf legde op obsessieve wijze alles vast wat op zijn pad kwam: mensen, dieren,
straattaferelen en zichzelf – maar vooral veel vrouwen: modellen, studenten, moeders, danseressen en serveersters, of alleen hun lichaamsdelen, zoals borsten, voeten of lange benen. Hoewel hij slechts tien jaar (1965-1975) dagelijks fotografeerde, heeft Gerard Fieret een enorm oeuvre opgebouwd. In Nederland wordt hij gezien als een van de grondleggers van de autonome fotografie. De laatste jaren krijgt zijn werk bovendien steeds meer internationale erkenning.

Toch is hij bij het grote publiek veel minder bekend dan tijdgenoten als Paul Huf en Ed van der Elsken. Het Fotomuseum Den Haag organiseert, in samenwerking met het tentoonstellingsplatform Le Bal in Parijs, het eerste grote retrospectief van Fierets werk na zijn dood.

Tijdens zijn leven heeft Gerard Fieret zijn eigen carrière vaak gedwarsboomd. Wim van Sinderen, conservator van het Fotomuseum Den Haag, herinnert zich talloze onverwachte bezoekjes van Fieret. De ene keer kwam hij langs om stiekem zijn in de collectie opgenomen werken te signeren, dan weer kwam hij naar het museum om in vuilniszakken gepropte foto’s te schenken of lange handgeschreven brieven vol met door paranoia ingegeven beschuldigingen af te leveren. Fieret was bovendien wispelturig en bemoeide zich op een vrijwel onwerkbare manier met de totstandkoming van tentoon-stellingen en publicaties. Desondanks heeft het Fotomuseum Den Haag in 2004 een grote tentoonstelling kunnen organiseren ter
ere van zijn tachtigste verjaardag en heeft het Gemeentemuseum Den Haag in 2010 de nalatenschap van Fieret verworven.

Met deze erfenis van circa duizend objecten, waaronder twee jerrycans gevuld met honderden verloren gewaande negatieven, is de toch al grote Fieret collectie van het museum in omvang gegroeid tot ongeveer 2500 voorwerpen en foto’s. In de tentoonstelling zijn, naast foto’s uit de collectie van het Gemeentemuseum Den Haag, bruiklenen opgenomen van particuliere verzamelingen, Bijzondere Collecties van de Universiteitsbibliotheek Leiden, Huis Marseille in Amsterdam, Van Abbemuseum in Eindhoven en de galeries Kahmann in Amsterdam en Deborah Bell in New York.

Turbulent leven
Gerard Petrus Fieret werd op 19 januari 1924 geboren in Den Haag en beleefde een onstabiele kindertijd. In 1926 liet zijn vader het gezin in de steek. Fieret werd opgevoed door zijn moeder en twee zussen en bracht bovendien tijd door bij pleeggezinnen en in kindertehuizen. Als jongvolwassene werd hij tijdens de Tweede Wereldoorlog verplicht om te werken in Duitsland. Aan het einde van de oorlog keerde hij terug naar Den Haag. Hij stond daar een jaar ingeschreven aan de Academie van Beeldende Kunsten (de huidige KABK). Pas in 1965 stortte Fieret zich op de fotografie, daarvoor maakte hij vooral gouaches en houtskoolportretten. Henri van de Waal (1910-1972), professor Kunstgeschiedenis aan de Universiteit Leiden, was een van de vroegste bewonderaars van het fotografische werk van Fieret. Dankzij Van de Waals inzet bezit de Universiteit Leiden nu de grootste collectie van Fierets werk ter wereld en werd zijn fotografie onder de aandacht gebracht van onder meer het Gemeentemuseum Den Haag. In 1971 presenteerde dit museum de eerste grote solotentoonstelling van Fieret.

Eigenzinnig oeuvre
Gerard Fierets foto’s worden getypeerd door merkwaardige onderwerpskeuzes, quasi achteloze composities en al dan niet expliciete erotiek. Zowel tijdens het moment van opname als in de donkere kamer trok hij zich niets aan van fotografische conventies. Zijn werk past bij de tijdgeest van de jaren 60 en 70, waarin academische regels verafschuwd werden en naakt een symbool van vrijheid was. Hoewel Fieret ervan gruwde wanneer hij met anderen werd vergeleken, vertonen zijn foto’s toch tot op zekere hoogte overeenkomsten met het werk van tijdgenoten als Frans Zwartjes, Sanne Sannes en het fotowerk van Anton Heyboer. Zodra hij zijn eigen stijl in het werk van anderen herkende, volgde aan het adres van de betreffende collega’s een beschuldiging van plagiaat of zelfs diefstal. Prominent aanwezig op vrijwel al Fierets foto’s zijn dan ook de stempels en signaturen waarmee hij zijn copyright angstvallig bewaakte. Zijn foto’s tonen zijn neiging tot herhaling en zijn onvermoeibare drang naar het experiment. Hij speelde met de wetten van de verschillende ontwikkel- en afdrukprocédés op zoek naar spannende effecten. Hij gooide niets weg, ook geen mislukte foto’s. Tegelijkertijd drukte hij zelden een negatief meerdere malen af en als hij dat toch deed werd geen enkele afdruk hetzelfde. Een foto van Gerard Fieret is altijd uniek.